Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ, ΠΕΜΠΤΗ 23 ΜΑΗ

Όσοι/ες έχετε εναποθέσει τις ελπίδες σας σε μια θεϊκή παρέμβαση μπορείτε να συνεχίσετε να το κάνετε. Μπορεί οι ιστορικές καταγραφές να μην σας δικαιώνουν, αλλά δε θα σας χαλάσουμε εμείς τη διάθεση. Άλλωστε μπορεί να δικαιωθείτε πέραν του μάταιου αυτού κόσμου!
Όσοι/ες  ελπίζετε στην αγία εργοδοτική οικογένεια προσδένοντας σθεναρά τα συμφέροντα σας με αυτά της επιχείρησης δεν είστε σε καλύτερη μοίρα, ανεξάρτητα από τη σχέση σας με την όποια θρησκεία ή με καμία. Δεν αμφιβάλλουμε ότι αυτή η στάση σας φαίνεται λογική. Αυτό κάνατε πάντα και πριν την τρισκατάρατη κρίση δεν είχατε πρόβλημα. Αναμενόμενο λοιπόν τώρα που οι συνθήκες αποκαλύπτουν εμφατικά αυτό που ανέκαθεν ίσχυε, ότι είμαστε απλά το καύσιμο στη μηχανή του κέρδους των εργοδοτών, να δέχεστε άκριτα την κυρίαρχη αφήγηση με την πρόσθετη εργοδοτική κλάψα. Μείωση της κατανάλωσης, πρόβλημα ρευστότητας, εφορία που στραγγαλίζει, που να βρεθούν τα χρήματα; Δεν είναι και μυστικό που είναι τα λεφτά, αλλά πρέπει να το βρείτε μόνοι/ες σας. Η άκρη του νήματος βρίσκεται στην κατανόηση της ταξικής θέσης, στη διάκριση εργατών και συνεργατών, στην θραύση της ενότητας συμφερόντων με την εργοδοσία. Δύσκολος ο δρόμος…

Υπάρχει όμως και ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων που αν δεν αμφισβητεί συνολικά την κυρίαρχη αφήγηση της κρίσης, τουλάχιστον αναγνωρίζει τα συμφέροντα των εργοδοτών στην πολιτική διαχείρισης των αποτελεσμάτων της. Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει η ψευδαίσθηση των «οικογενειακών σχέσεων» και της ενότητας συμφερόντων με τους εργοδότες. Εδώ βασιλεύει ο ωμός φόβος με τη βοήθεια που του παρέχει η απαγκίστρωση της τάξης μας από την ιστορία των αγώνων της, η αδιαφορία για τις μορφές οργάνωσης που αναδείχτηκαν στις διάφορες ιστορικές περιόδους στο εσωτερικό της και για την κριτική που τους ασκήθηκε. Αυτή η κατάσταση, η αλλοτρίωση της συνείδησης μας, συνηγορεί στο «θάψιμο» των πολιτικών αξιώσεων της τάξης μας, της απαίτησης για έλεγχο της παραγωγής και απελευθέρωση της εργασίας από τα δεσμά του επιχειρηματικού κέρδους. Αν οι αξιώσεις αυτές φαντάζουν τρέλα ή γραφικότητα είναι γιατί οι επιτυχείς πολιτικές ενσωμάτωσης του παρελθόντος μάς έπεισαν ότι η αναίρεση των αποκλεισμών που θέτει η ταξική διαστρωμάτωση είναι δημοκρατικό μας δικαίωμα, ότι η ιδιοκτησία χώρων εργασίας είναι απόλυτα φυσιολογική, ότι η εργασία είναι δικαίωμα…
Κάπως έτσι διαβάζουμε και εμείς την κρίση (και κάθε κρίση) ως μια δυσερμήνευτη φυσική καταστροφή, ως την τραγωδία μιας γενιάς, ως ένα αναπάντεχο γεγονός που έπεσε στα κεφάλια μας. Και συνακόλουθα παγιδευόμαστε σε αυτό που μας εμφανίζεται ως έλλειψη σοβαρής εναλλακτικής πρότασης. Γινόμαστε ευεπίφοροι υποστηρικτές μεσσιανικών κηρυγμάτων του στυλ «ψηφίστε με να τα αλλάξω όλα»,  εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε κομματικούς μηχανισμούς, αναθέτοντάς τους το έργο να βελτιώσουν τη ζωή μας και προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες που διαμορφώνονται. Μένουμε απλήρωτοι, γινόμαστε τετράωροι και εκ περιτροπής. Η σοβαρή εναλλακτική πρόταση είναι λοιπόν το να μην πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας… αποτέλεσμα της μακρόχρονης θεσμικής μας εκπαίδευσης και της αλληλεπίδρασης μας με την διαμορφωμένη κοινωνική εμπειρία. Μόνο που όταν οι συνθήκες αλλάζουν αυτή η εμπειρία όχι μόνο δε βοηθά στην κατανόηση τους, αλλά βοηθά ακόμα περισσότερο αυτούς που τις κατευθύνουν. Όλοι φοβόμαστε την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας, ακόμα περισσότερο όσοι δεν ανήκουμε στις κατηγορίες «νέος/α έως 29 ετών», άντε βαριά βαριά έως 35 ετών. Ανησυχούμε για την δυνατότητα να προσελκύσουμε τους μελλοντικούς εκμεταλλευτές μας σε περίπτωση που μείνουμε άνεργοι/ες… και τα αφεντικά το γνωρίζουν.
Άλλωστε οι επιπτώσεις της ασκούμενης πολιτικής, ψυχολογικές και υλικές, έχουν αναλυθεί εκτενώς από ολόκληρο το φάσμα των κοινωνικών επιστημών (και από το σύνολο των πολιτικών αποχρώσεων στο εσωτερικό τους). Έχουν καταλάβει τον πανικό και την περιχαράκωση μας, την απογοήτευση που μας προκαλεί το γεγονός ότι τίποτα δεν φαίνεται να περνά άμεσα από το χέρι μας, την αδυναμία μας να αισθανθούμε τη σημασία και τη δυναμική της κοινότητας. Έχουν καταφέρει έτσι οι εργοδότες, από καιρό, να μετατρέψουν σε πλεονέκτημα το γεγονός ότι είναι απείρως λιγότεροι από εμάς, καθώς είναι διατεθειμένοι να συμμαχήσουν για να προασπίσουν τα συμφέροντα τους. Απεναντίας εμείς φαίνεται να προκαταβάλλουμε όχι μόνο την αδυναμία της τάξης μας να δράσει ενιαία αλλά και την αδυναμία να συνασπιστούμε οι εργαζόμενοι του ίδιου κλάδου.
Σε αυτές τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί (και εξακολουθούν να διαμορφώνονται) μια κλαδική απεργία δεν μπορεί να προσφέρει άμεσα λύσεις και ούτε είναι δυνατόν να αλλάξουν τα πράγματα σε μια μέρα. Είναι όλα τα άλλα νοήματα όμως που ειδικά σε αυτή τη συγκυρία αποκτούν μεγαλύτερη σημασία. Κάθε απεργιακή κινητοποίηση είναι πάνω από όλα και ένα σημείο συνάντησης και αναγνώρισης μεταξύ όσων αναγνωρίζουν πως βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Μια πρώτη κίνηση προς τη σύνθεση κοινοτήτων, αλλά και ένα μήνυμα προς τα αφεντικά ότι για μας η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Ότι γράφουμε τα λογύδρια περί κρίσης και τέλους της μεταπολίτευσης εκεί που τους αξίζει. Αποτελεί τέλος ένα πρώτο βήμα για να αρχίσουμε να επιθυμούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας…